“Valkira”, je po priznanju samog Kovačevića u dirljivom i presimpatičnom uvodniku nešto što je pisano upravo prema njegovom crtačkom ukusu. Inače, u pitanju je trenutno popularan model integrala, koji u ovom slučaju obuhvata dva albuma (“Kao smrt hladno” i “Deseti svet”) prerano završenog, ali ipak na zadovoljavajući, pa čak i spektakularan način okončanog serijala. Druga zanimljivost je odluka da se, nalik na specijalno izdanje koje je, zahvaljujući žustrosti izdavača, objavljeno u Srbiji u isto vreme kada se promoviše i u Francuskoj, uradi monohromatsko, odnosno izdanje u Draženu omiljenoj tehnici laviranog tuša.
Sve je u “Valkiri” iscrtano beskrajno studiozno i sa neverovatnim okom za detalj, i pravo je zadovoljstvo vraćati se posle pročitane priče na pojedinačne kadrove i table u kojima se može uživati kao u najboljim ilustracijama. Svetski majstor perspektive i dinamike, Kovačević je “režirao” “Valkiru” bolje od najuzbudljivijeg filma. Konačno, on je podjednako samouveren i u masovnim scenama i divljim pejzažima, u arhitekturi izmaštanih gradova od drveta i stene i dizajnu stvorenja, ali mu se posebna čast mora odati u karakterizaciji likova, čijim izrazima lica pa i govorom tela nadopunjuje škrte informacije koje o njima dobijamo iz dijaloga.
