Sintetička biologija je novo područje u biološkim istraživanjima i tehnologiji koja kombinuje nauku i inženjering. Kad se prevede na razumljiv jezik, to zvuči prilično zastrašujuće, jer sintetička biologija modifikuje postojeće i stvara nove žive organizme koji ne postoje u prirodi – igra se Boga, kako tvrde mnogi. Sintetička biologija je nastala iz nekoliko naučnih ideja – prva, da možemo da razumemo organizam samo ako ga rastavimo na delove i ponovo sastavimo. Druga, da je biologija samo proširena hemija, pa je tako sintetička biologija dodatak sintetičkoj hemiji. Treći je koncept da su prirodni životni sistemi evoluirali da bi i dalje postojali, a ne da su se optimizirali prema ljudskim potrebama i namerama. I, tu je ideja koja ove prethodne objedinjuje – da biologija može da se koristi kao tehnologija.
Stvaranje novih i kontrolisanje postojećih živih organizama izgleda kao nešto što možemo da vidimo samo u filmovima, ali, činjenica je da sintetički organizmi već postoje u laboratorijama. Jedan od takvih projekata je stvaranje fosilnih goriva, a to još uvek spada u „sivo područje“ istraživanja. Prirodi je potrebno nekoliko miliona godina da rastvori organizme i pretvori ih u dragocenu naftu, a pomoću sintetičke biologije, to se izvodi za nekoliko minuta. Ipak, ovaj projekat ne rešava problem zagađenja koji uzrokuju fosilna goriva.
Sintetička bilologija kao lek
Naučnici se nadaju da bi uz pomoć sintetičke biologije mogli da lečimo najteže bolesti, kao što je kancer. Sintetička bilologija funkcioniše kao programski kod. Koristi DNK blokove, od kojih svaki ima svoj poseban zadatak koji može da izvrši naredbu. Na primer, jedan deo DNK programskog koda našem organizmu izdaje nalog da uništi tumor ako ga otkrije i da ignoriše taj nalog, ako tumora nema.
