Autor “iskonski senzitivnih, svežih i prelepih stihova” iz zbirke pesama Gitanjali, Rabindranath Tagore je bio prvi neevropejac koji je dobio Nobelovu nagradu za književnost 1913. godine. Ovaj indijski umetnik je bio maestralan u više disciplina – pisanju, dramaturgiji, komponovanju, slikanju, filozofiji i društvenoj reformi. Svojim kontekstualnim modernizmom krajem 19. i početkom 20. veka, preoblikovao je bengalsku književnost, muziku i umetnost uopšte. Njegove poetične pesme karakterisane su kao “duhovne i živahne”, ipak, njegova “elegantna proza i magična poezija” nisu mnogo poznate van Bengala, regiona u severoistočnom delu južne Azije. Verovatno ga se sećate po zbirci pesama Gradinar, koju smo analizirali u školama. Ovom prilikom smo izdvojili nekoliko njegovih citata o čoveku i ljubavi…
View this post on Instagram
“Čeznem da sedim nemo pored tebe, ali bi mi inače srce iskočilo na usta. Zato brbljam i ćaskam olako, i zatrpavam svoje srce rečima.”
“Zbog prohujale ljubavi život je bogatiji.”
“U ljubavi nestaju sve životne suprotnosti.”
“Samo ono što činimo iz ljubavi činimo slobodno, ma koliko nam patnje to prouzrokovalo.”
“Nema te poezije koja bi mogla da se vine do onih visina do kojih dopire ljubav.”
“Civilizaciju ne smemo suditi i ceniti na temelju toga koliku je moć ostvarila, već po tome koliko je u svojim zakonima i delima izrazila ljubav prema čoveku.”
“Ono što nam je potrebno kako bismo bili slobodni jeste ljubav; ona ima snagu da sa radošću nosi breme sveta.”
